1. CEBULA

Cel: szybkie budowanie zaufania, poznawania siebie, uważności i klarowności myśli. Zgoda: każdy wybiera poziom ujawnienia.
Mini-scenariusz (do odczytania) – > „Za chwilę pracujemy w parach. Jedna osoba mówi przez 60 sekund na podane pytanie. Druga słucha — bez przerywania i bez rad. Potem zamiana. Na sygnał rotujemy i spotykamy nową osobę. Poufność obowiązuje. Jeśli pytanie jest za głębokie — możesz powiedzieć ‘pas’ i wybrać inne.”

• Krąg lub dwa koncentryczne kręgi (wewnętrzny patrzy na zewnętrzny).
• Każdy widzi jedną osobę naprzeciw
• Mówi tylko jedna osoba. Druga słucha bez komentowania, rad i oceny.
• Bez dopytywania w trakcie. Cisza jest ok.
• Poufność. Wypowiedzi nie opuszczają sali.
• Szacunek dla granic: możesz powiedzieć „pas” i wybrać inne pytanie.
• Echo 10 sekund: po minucie słuchacz powtarza jednym zdaniem sedno („Usłyszałem…”). Zero interpretacji.
• Nowe pytanie co rundę: facilitator podaje nowe pytanie każdej rotacji, rośnie energia.
• Cisza w środku: 10 s ciszy między wypowiedziami dla „osadzenia”.
• Tryb liderów: pytania tylko o decyzje, ryzyko, wartości firmy.
• Timer widoczny dla wszystkich, dzwonek/klask, lista pytań (wydruk lub slajd)
• Format: siedzimy w kręgu, parujemy się, 1 min mówienia bez przerywania, zamiana ról, rotacja do kolejnej osoby.
• W podwójnym kręgu: wewnętrzny zostaje, zewnętrzny przesuwa się o 1 osobę w prawo.
• W pojedynczym kręgu: co rundę zmieniacie miejsce o 2–3 krzesła, by trafić na nową osobę.
• Domknięcie:
• Krótka runda: „Jedno zdanie, z czym wychodzę”.
• Jeśli to warsztat: zapisz 1 mikrokrok na 48h.

Pytania „głębokie 60 sekund”

1. Co dziś naprawdę jest dla Ciebie stawką?
2. Czego nie mówisz, a chciał(a)byś, by ktoś usłyszał?
3. Kiedy ostatnio zrobił(a)ś coś pierwszy raz i czego Cię to nauczyło?
4. Jaką decyzję odwlekasz — i jaki ma koszt za 3 miesiące?
5. Jak chcesz być zapamiętany(a) przez bliskich/ zespół?
6. Co Cię ostatnio zachwyciło — i dlaczego właśnie to?
7. Jaką odwagę ćwiczysz w tym kwartale?
8. Gdzie w życiu grasz „na pół gwizdka”?
9. Jakiego feedbacku najbardziej się boisz, a byłby Ci potrzebny?
10. Jaką granicę chcesz wzmocnić?
11. Co byś zrobił(a), gdybyś wiedział(a), że nie możesz przegrać?
12. Jakie przekonanie właśnie wymieniasz na nowszy model?
13. Co w Twojej pracy jest sensem, nie tylko zadaniem?
14. Jak daleko jesteś od wersji siebie, którą podziwiasz?
15. Jaka relacja potrzebuje dziś Twojej odwagi?
16. Co Cię uspokaja, gdy świat przyspiesza?
17. Za co jesteś sobie wdzięczny(a) sprzed roku?
18. Jakie „tak” powiedział(a)byś częściej, gdybyś mniej się bał(a)?
19. Co by się zmieniło, gdybyś prosił(a) o pomoc 10% częściej?
20. Której wartości bronisz nawet, gdy to niepopularne?
21. Co byś oddał(a) asystentowi AI jutro, by odzyskać 5h tygodniowo?
22. Jaki nawyk najmocniej poprawił Twoje relacje?
23. Kiedy czujesz się naprawdę kompetentny(a) — i co wtedy robisz inaczej?
24. Jaką jedną rzecz uprościsz w tym miesiącu?

2. „Krzesła Perspektywy”

Cel: szybkie podniesienie energii, rozgrzewka relacyjna, pokazanie realnego wpływu, rozbijanie oporu. Podniesienie energii grupy, budowanie bezpieczeństwa, rozgrzewka relacyjna. Efekt: ludzie nagle widzą, że ich działania mają realny wpływ.
W małych grupach potrafi to rozwalić opór.

Jak prowadzić:

1. Dwa krzesła naprzeciw siebie.
2. A zaprasza B.
3. A mówi krótki, konkretny komunikat (20–40 sek):
   – „Doceniam w tobie…”
   – „Lubię to, że…”
   – „Potrzebuję od ciebie…”
   – „Kiedy zrobiłaś X, miało to wpływ Y.”
   – „Widzę w tobie coś, czego ty jeszcze nie widzisz.”
4. A wraca na miejsce. B zostaje i zaprasza kolejną osobę.
5. Zasada: przez 2 kolejki nie wybierasz osoby, która wybrała ciebie.

Wskazówki prowadzącego:
– zero ogólników,
– 10 sekund przerwy między parami (oddech),
– przypomnij o kontakcie wzrokowym,
– tempo trzymasz krótko, żeby nie robić tasiemców.

Zakończenie:
Krótka runda integracji: „Co z tego zabierasz?”.

Efekt: mocne wzmocnienie, dużo emocji, świetne dla grup, które mają już zbudowane bezpieczeństwo.

3. LINIA ŻYCIA

– rozkładasz czas co 10 lat → Linia Życia,
– uczestnik spaceruje → eksploracja,
– wybiera jeden moment → kotwica czasowa,
– odgrywa krótką scenę z tamtego okresu → winieta,
– mówi, dlaczego to dla niego ważne → nadanie znaczenia.

To jest klasyczne meaning-making.

4. „Most do przyszłości” / „Future Projection”

1. Kartka „Dziś” – mówisz, co chcesz zrobić w tym tygodniu z pracy, z twórczośc , z zycia
2. Przechodzisz krok po kroku – jak to zrobisz.
3. Kartka „Tydzień później” – stajesz i mówisz, jak się czujesz po realizacji i co sie wydarzlo.

Psychodramatycznie to jest projekcja w przyszłość + embodying the goal.

5. Rytuał imion – wersja rozszerzona”

A teraz ultra-krótki opis etapów:

1. Imię + przymiotnik + gest – każdy przedstawia się i grupa powtarza.
2. O osobie obok – każdy mówi krótką cechę / skojarzenie o osobie po prawej/lewej.
3. Co druga osoba – wariant na skupienie uwagi i rytm.
4. Gra „Pomyliłem się!” – klasyczny energizer impro + bieg dookoła kółka jako reset napięcia.

Całość to jedna sekwencja rozgrzewkowa:
👉 „Asocjacyjna runda imion + energizer impro”

6. „Autostopowicz” – impro

(inaczej: „Car Ride / Hitchhiker”)

Skrótowy opis:

1. Trzy osoby siedzą jak w samochodzie i jadą.
2. Na poboczu stoi autostopowicz – z wyrazistą postacią / dziwactwem / energią.
3. Samochód go zabiera.
4. Wszyscy w aucie stopniowo przejmują jego cechy (głos, energię, tik, emocję).
5. Prowadzący woła „Wysiadka!” → ludzie przesuwają się o jedno krzesło.
6. Wchodzi nowy autostopowicz z nową postacią.
7. I znów – grupa płynnie przechodzi z jednej energii w drugą.

Efekt: mega rozgrzewka, skupienie, natychmiastowa reakcja, praca z ciałem i charakterem postaci.

8. Freeze (Stop-Klatka)

Dwóch/ trzech gra scenę.
Ktoś krzyczy „Freeze!”, wchodzi na miejsce jednego z nich i zaczyna nową scenę z tej samej pozycji ciał.